Na een langdradige meeting deze ochtend, ging ik met een flink honger gevoel daar de deur uit en stond ik vervolgens in hartje Utrecht buiten. So what to do next? Gelijk door gaan of ging ik even de tijd nemen om uitgebreid te lunchen? De keuze was uiteraard vrij snel gemaakt. Ondanks dat ik regelmatig in Utrecht ben, ken ik de stad amper en dit was dan ook een mooie kans om daar verandering in te brengen. Dit was tevens ook een mooi moment voor mij om opnieuw lichaamstaal van verschillende mensen te bekijken en om te zien of ik daar weer bepaalde conclusies uit kon trekken. Blijft toch altijd erg leuk. Maar eerst moest ik weten waar ik naartoe wilde lopen en raadpleegde ik Iens om te achterhalen waar ik de beste lunch kon scoren, voor een relatief goede prijs. Na een kort overleg met mijzelf besloot ik dat ik het een brasserie werd, waarvan de loopafstand 2,7 km was en ik zeker wist dat ik dat nog wel op mijn hoge pumps kon redden.
De eerste vijf minuten zag ik enkel dat mensen gehaast waren en het koud hadden. Tot ik de hoek omsloeg en er plots een oud en lief stelletje voor mij liep. De vrouw liep dicht tegen haar man aan, op exact dezelfde tempo en vrijwel exact dezelfde bewegingen. Op zich is dat logisch te verklaren. Hoe langer je iemand kent en daar dagelijks mee op trekt, hoe vaker je elkaars gedragingen gaat over nemen. Ga maar na voor jezelf. Ik liep nog een tijd achter het stel aan, tot ze stopten om de straat over te steken. De man pakte de arm van zijn vrouw vast, als soort van bescherming en hielp haar bij het oversteken,
Ik vervolgde mijn weg en kwam bij een kruispunt twee mannen tegen, druk met elkaar in gesprek. Eén van de mannen stond wat meer naar voren geleund, waarbij de ander juist wat meer naar achteren stond met zijn armen over elkaar. Hierdoor was al snel duidelijk wie van de twee de dominante rol speelde. Hoewel ik van deze afstand niets van het gesprek kon opvangen, zag ik wel duidelijk dat de man die zijn armen over elkaar had gevouwen, het niet eens was met wat hij hoorde. Terwijl hij luisterde, schudde hij regelmatig (onbewust) lichtjes nee met zijn hoofd en de gezichtsuitdrukking op zijn gezicht sprak ook boekdelen, Laat ik zeggen dat de beste man niet bepaald blij keek. En tot slot gaven de armen die over elkaar waar gevouwen ook een gesloten indruk, alsof hij het eigenlijk niet wilde horen of er in elk geval geen zin in had.
Toen één van de mannen mij ineens vragend aanstaarde besefte ik me dat ik dit keer erg uitgebreid stond te gluren, ik zette mijn grootste glimlach op en liep zo snel ik kon door richting mijn lunch. Ondertussen was ik alweer 15 minuten verder en had geen tijd meer om nog meer mensen te bekijken. Ik bedacht me dat ik me voor de rest van mijn weg maar beter kon focussen op Utrecht zelf, anders had ik straks nog steeds niets van de stad gezien en dat was de hele opzet van deze lunch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten